شهر هوشمند (به انگلیسی: Smart City) به شهری گفته می‌شود که بر اساس آخرین نظریه‌های تکامل یافته مدیریت شهری بر پایه فناوری اطلاعات و ارتباطات، داری شش معیار اصلی ذیل باشد:
- حکمروایی هوشمند (Smart Governance)
- شهروند هوشمند (Smart Citizen)
- محیط زندگی (Smart Environment) و محل زندگی (Smart Home) هوشمند
- اقتصاد هوشمند (Smart Economy)
- حمل و نقل هوشمند (Smart Mobility)
- انرژی هوشمند (Smart Energy)
شهری است که در آن خدمات به‌صورت شبانه‌روزی ارائه شده و شهروندان می‌توانند از طریق اینترنت، هرکجا که باشند، در هر لحظه به اطلاعات و خدمات آموزشی، تفریحی، تجاری، اداری، بهداشتی و هرآنچه که به آن نیاز دارند، دسترسی پیدا کنند، در چنین شرایطی قطعا زندگی شهروندان راحت‌‌تر خواهد شد. از سوی دیگر، به این دلیل که رفت‌وآمدهای شهری در چنین شهری به حداقل می‌رسد، تاثیرات مخرب وسایل نقلیه بر محیطزیست نیز کاهش پیدا می‌کند.
محققان و دست‌اندرکاران پیاده‌سازی شهرهای هوشمند ۱۹ شاخص اصلی را برای شناسایی این شهرها تبیین کرده‌اند که شامل پارکینگ هوشمند، سرویس به اشتراک‌گذاری خودرو و تاکسی آنلاین، هوشمند کردن سیستم ترافیک، حمل و نقل عمومی هوشمند، انرژی پاک، ساختمان هوشمند، جمع‌آوری هوشمند زباله، حفظ محیط زیست، مشارکت شهروندان، دیجیتالی شدن دولت، برنامه‌ریزی شهری، آموزش، اکوسیستم اقتصادی، دسترسی به ۴G LTE، سرعت اینترنت، فراوانی هات‌اسپات وای‌فای، استفاده از گوشی هوشمند، استانداردهای زندگی و چگونگی توسعه فرآیند هوشمندتر شدن شهرها می شود.
